இதிகாசங்களும்,புராணங்களும்-ஒரு அலசல்

சக பதிவர் திரு  எல் கே அவர்களின் பதிவில் மற்றொரு பதிவரான

திரு கருணாகரசு எழுதியுள்ள கீழ்க்கண்ட கவிதையை பற்றிய

அலசல் படிக்க நேர்ந்தது.அதன் விளைவே இப்பதிவு.

திரு கருணாகரசு அவர்களின் கவிதை:

சீதை

ஆணாதிக்கத்தால்
அக்னியில் குளித்தெழுந்த
அனிச்சம்

இதிகாச புராணங்களை அலசினால்(நீ யாரு அதை எல்லாம் அலசவும் காயப் போடவும்னு யாரோ கடுப்பாறாங்களே) அவற்றிலிருந்து  நாம்

அறிய வேண்டியதும் புரிந்து கொள்ள வேண்டியதும் என்னவென்று விளங்கும்.

முதலாவது இதிகாசங்களும் புராணங்களும் நாம் எவ்வாறு வாழ்க்கை

நடத்த வேண்டும், எவ்வாறு இருக்க கூடாது என நமக்கு வழி காட்டவே

படைக்கப் பட்டன.

இராமாயணத்தை எடுத்துக் கொண்டால் அதில் ஒவ்வொரு பாத்திரங்களும்

நமக்கு பல விஷயங்களையும் கோணங்களையும் உணர்த்துகின்றன.

ராவணனிடமிருந்து பிறன் மனை விழையாதே என்ற கருத்தை நாம்

எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

கைகேயியிடமிருந்து மற்றவர் சொல் கேட்டு சுய புத்தி இழக்க கூடாது

என்பதையும் நாம் எடுக்கும் முடிவுகளால் என்னென்ன பின் விளைவுகள் வரலாம் என யோசித்து செயல் பட வேண்டும்  என்பதையும் கொள்ளலாம்.

சூர்ப்பனகையிடமிருந்து ஒரு ஆண் எத்தனை அழகனாயிருந்தாலும்   தனக்கு சொந்தமானவனாக இல்லாத போது  அவன் முன்பு காம வசப்படலாகாது

என்பதை  கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

விபீஷணனிடத்தில் தர்மத்திற்காக நியாயத்தின் பக்கம் இருத்தலை

எடுத்துக் கொள்ளலாம்

வாலியினிடத்தில், சற்றும்  யோசிக்காமல் கோபம் கொள்ளலாகாது என்பதை  நாம்  அறிந்து  கொள்ளலாம்.சுக்ரீவன் வாலி இறந்ததாக நினைத்து குகையை மூடினான் என ஏற்காமல் அவனிடத்தில் வாலி கோபம் கொண்டான்.சுக்ரீவனோ  என்ன நடந்தது என ஆராயவே இல்லை. எதையும் தீர ஆராயாமல் ஒரு முடிவுக்கு வரலாகாது என்பதை சுக்ரீவனிடத்தில் இருந்து நாம் தெரிந்து கொள்ளலாம்.

சீதையோ ராமன்தான் அலறுகிறான் என கற்பனை செய்து

உணர்ச்சி வசப்பட்டு லக்ஷ்மணனை சற்றும் எண்ணிப் பார்க்காமலே தூற்றி விடடாள்.சீதையை தீக்குளிக்க சொன்னது ராமன் தவறு  என கருத்து நிலவுகிறது.உடம்பால் தீக்குளிக்க சொன்னது தவறென்றால் லக்ஷ்மணனின் மனதை  அக்னி போன்ற வார்த்தையால் பொசுக்கியது

எவ்வளவு பெரிய குற்றம்?ஒருவரின் மனதை சுடு சொற்களால்

புண்படுத்தினால் கொதிக்கும் எண்ணைக் கொப்பரையில் இடப் படுவார்கள் என நம் புராணங்கள் கூறுகின்றன.

அவ்வாறு லக்ஷ்மணனை தூற்றிய பிறகு அன்போடு  ராமனை ஏறிட்டுப் பார்க்கவும் முடியுமா?

காட்டிற்கு செல்ல வேண்டாம் என கௌசல்யை தடுத்தும், ராமன் வர

வேண்டாமென கேட்டுக் கொண்டும் சீதை தான் செல்வது என முடிவு

எடுத்ததிலிருந்து அவளுக்கு பெண்ணுரிமை இருக்கிறது என்பது தெளிவாகிறது.பின் தீக்குளித்ததில் ராமனின் ஆணாதிக்கம் எங்கிருந்து

வந்தது?

மேலும் அயோத்தி திரும்பிய பின் மீண்டும் சீதை காட்டிற்கு

அனுப்பப்பட்டது சீதையின் சம்மதத்தின் பெயரிலேயே நடந்தது.

ஒருவரோ இருவரோ பேசியதை  வைத்து ராமன் முடிவுக்கு வரவில்லை.

தூதர்களை வைத்து நாட்டின் அத்தனை, பொது மக்களின் கருத்தையும் அறிந்த பிறகே முடிவெடுக்கப் பட்டது.ஒரு அரசன் அவ்வாறுதான்

நடக்க இயலும்.கணவனும் மனைவியும் என்றான பின் அவனது

அரச தர்மத்தை காக்க வேண்டியது சீதைக்கும் கடமையாகி விடுகிறது.

நாம் போடும் மெஜாரிட்டி வோட்டை  வைத்து ஒருவன் தலைவனாகிறான்.அவன் நல்லவனோ கெட்டவனோ நாம் அவனை

தலைவனாக ஏற்கிறோம்.ஆனால் ராமன் போன்ற அரசன் நாட்டின் மெஜாரிட்டி மக்கள் தீர்ப்பை வைத்து முடிவு செய்வதை ஒப்புக்

கொள்வதில்லை.

புராணங்களையும் இதிகாசங்களையும் தவறுகள் கண்டு பிடிக்க

பயன் படுத்தாமல் அவற்றிலிருந்த நம் வாழ்க்கைக்கு சொல்லப் பட்டது என்ன என எடுத்துக் கொள்வதே சிறந்தது.தவறு  கண்டு பிடிக்கும் பட்சத்தில் ஒவ்வொரு பாத்திரப் படைப்பிலும் கண்டுபிடித்துக் கொண்டே இருக்கலாம்.

கர்ணன் தவறு, துரியோதனன் தவறு, பொய் கூறி துரோணரை சாய்த்த யுதிஷ்டிரன் தவறு, ஏன் கடைசியில்  கிருஷ்ணரே தவறு என லிஸ்ட் நீள வேண்டியதுதான்.

இவ்வளவு தவறுகள் கண்டு பிடிக்கும் நாம், நாம்  செய்யும் தவறுகளை

எண்ணிப் பார்த்தால் நம் வாழ்வு சீராகும்.புராண இதிகாசங்களிலிருந்து

நாம் செய்யக் கூடியதும், செய்யக் கூடாததையுமே எடுத்துக் கொள்ளல்

அவசியம்.அதை விடுத்து நம் விவாதத்திற்காக அதில் தவறு தேடுதல்

சரியல்ல.

நம் வீட்டில் மனைவியோ கணவனோ  ஒரு முடிவை தவறாக  எடுத்ததற்காக

அதையே கூறிக் கொண்டிருக்க முடியுமா?அவ்வாறு செய்தால் வாழ்க்கை வீணாகாதா?அப்படி என்றால் புராண இதிகாசங்களிடம்  நமக்கு பகை ஏன்?

பொத்தல் இல்லாத தோசை வார்க்க முடியுமா? அல்லது பொத்தல் இருப்பதால் அதை சாப்பிடாமல் விடுகிறோமா?

எனவே புராண இதிகாசங்களிலும் சரி,நம் வாழ்விலும் சரி

குறைகளையும் தவறுகளையுமே  பார்க்கப் பழகாமல் அதிலிருந்து

வாழ்க்கைப் பாடம் கற்றுக் கொள்ளப் பழகுவோமே?!